Morgen

En dus lijkt het er nu echt aan te komen. De geruchten waren er al begin van de week toen minister Bermudez de brief van het Cft kwam uitleggen aan de Staten. De regering zou vier adviespunten niet nakomen en dat stemde het College ongelukkig. Je zou kunnen zeggen dat Bermudez als oostindisch doof overkwam naar zowel de toon van de brief als de ophef daarover, met name bij de oppositie. Hij zei niet te weten wat de consequenties zouden zijn als Aruba blijft weigeren. Tegen mij zou hij later zeggen dat de kans er wellicht zou zijn dat het Cft in zo’n geval misschien bij de Rijksministerraad het een en ander zou kunnen aanstippen. Hij zei niet te weten wat de agenda van de Rijksministerraad van morgen zou zijn. Bermudez, de outsider die zowel de dweil als het hakmes in handen heeft, zit in een enorm lastig parket, dat was het gevoel waarmee ik zijn kantoor verliet. Blijkt nu, als we de uitgelekte foto’s mogen geloven, dat de gevolmachtigde minister in Den Haag al op 1 april – negen dagen voor de brief van het Cft – een aanbiedingsbrief in handen kreeg waarin stond aangegeven dat de regering qua besluitvorming geen sjoege geeft en geen Arubaans Cft-lid heeft voorgedragen . Er zou een protocol zijn waarin staat dat Aruba uit twee smaken mag kiezen, zacht en romig goedschiks of extra knapperig kwaadschiks. Alsnog meewerken of, net zoals Curaçao en St. Maarten, keel open en doorslikken. De regering heeft tot 8 mei om te kiezen. Lekker ruim, zodat het bezoek van de koning niet al te ongemakkelijk wordt, al zal wellicht tussen het handschudden en bootjes kijken door wel een net iets te lange stilte vallen zo af en toe.

In de brief wordt gewezen op vier punten. Indexeringen moeten stoppen, de solidariteitstax moet komen, er moet een tijdsplan komen voor de aangekondigde maatregelen waarin de premier ook nog eens de leiding neemt in de uitvoering daarvan, er sprake is van rapportage en de financiële administratie moet op orde. Lastige punten allemaal, die bijna allemaal politieke schade zouden brengen aan een regering die qua populariteit al een hele tijd in zwaar weer verkeert. Linksom of rechtsom, goedschiks of kwaadschiks, deze maatregelen komen eraan. Wat Mike Eman en zijn kabinet nu beslissen over hoe dit zal gebeuren, heeft gevolgen voor altijd. Wat is trots, wat is opoffering en wat is wijsheid? Ik kan mij de woede en frustratie maar al te goed voorstellen en ergens diep van binnen voel ik het zelf ook. Maar wat ik vooral voel is dubbel. We zijn nooit echt autonoom geweest. We hebben ook nooit echt de kans daartoe gehad. Maar dat hebben wij met zijn allen ook altijd geweten en geaccepteerd. Onder afspraken, een aparte status. We konden ver vooruit gaan en dat deden wij ook. En toch hebben onze trots, onze successen, het feit dat wij de mooie, toffe, koppige doorzetters zijn die wij zijn, ons weten te verblinden. We dachten dat onze aparte status genoeg zou zijn om ons te onderscheiden en we werden laks. We hebben de leugens van onze politici geloofd en, erger nog, de politici zelf hebben die leugens geloofd. Mark Rutte zal wel vanaf dag 1 hebben gewild dat Aruba net als de rest onder het Cft zou vallen en daar ook alles voor in het werk hebben gesteld, maar 30 jaar lang hebben wij de deur wagenwijd voor hem of wie dan ook opengehouden. 30 jaar wanbeleid, slechte planning, kinderlijke vetes tussen geel en groen, corruptie en korte termijn-denken. Sta stil en stel je even voor hoe anders Aruba eruit had kunnen zien als we onze prioriteiten op orde zouden hebben gehad en elkaar op zijn minst het licht in de ogen gunden. Dan hadden wij als collectief iets opgebouwd en waren Arubanen ook echt de straat op gegaan als Nederland ook maar een ballonnetje had opgelaten over toezicht. Maar de straten zijn leeg vandaag. Alsof men allang blij is dat iemand anders het wiel overneemt na 30 jaar. Ik geloof best dat Rutte ons een flinke hak heeft gezet. Maar zeg eens eerlijk, gaven we hem niet zelf alle gelegenheid?

(Aangepaste versie. In de krant stond de zin ‘Alsof men allang blij is dat iemand anders het wiel overneemt na 30 jaar.’ Pas daarna dacht ik aan hoe mensen als Fred Teeven en Henk Krol in de Tweede Kamer rondlopen en nu zelfs Bram Moszkovicz zich nu in de Nederlandse politiek waagt. Tja. Gepubliceerd in Amigoe di Aruba op 23-04-2015.)